Янка Купала (псеўданім, сапраўднае імя – Іван Дамінікавіч Луцэвіч) – беларускі паэт, драматург, перакладчык, класік беларуская літаратуры, лічыцца аднім с заснавальнікау новай беларускай літаратуры і літаратурнай мовы. У 1925 годзе яму прысвоена званне Народнага паэта Беларусі, праз тры гады стаў акадэмікам АН БССР, а у 1929 і АН УССР.

Адукацыю будучы пісьменнік атрымаў у Бяларуцкім народным вучылішчы, пасля яго працаваў і хатнім настаўнікам, і пісарам у судовага следчага, і аканомам. У 1909 годзе паступіў на агульнаадукацыйныя курсы А.Чарняева у Пецярбургу. Пад час навучэння быў удзельнікам Беларускага навукова-літаратурнага гуртка студэнтаў Санкт-Пецярбургскага універсітэта. Пасля Пецярбурга (з 1914 г.) жыў і працаваў у Вільні. У гэты перыяд паэт працуе ў рэдакцыі газеты "Наша Ніва", становіцца яе галоўным рэдактарам. У 1915 годзе пераехаў у Маскву, дзе працягнуў адукацыю ў Маскоўскім гарадскім народным універсітэце імя А. Шаняўскага.

Першыя творы І. Луцэвіча былі напісаны па-польску і надрукаваны у часопісе «Зерне». Першым вершам на беларускай мове быў верш «Мая доля», напісаны ў 1904 годзе. У друку першым з’явіўся верш «Мужык». Першы зборнік паэта з’явіўся у 1908 годзе і называўся «Жалейка». Праз два гады быў выдадзены зборнік вершаў «Гусляр». У 1913 г. быў выдадзены трэці паэтычны зборнік «Шляхам жыцця».

У савецкія часы Купала выдаў некалькі кніг паэзіі, сярод каторых «Спадчына», «Безназоўнае», «Апавяданні вершам», «Магіла льва», «Над ракою Арэсай» і іншыя.

Трагічна загінуў 28 чэрвеня 1942 г. у Маскве. Урна з прахам перавезена ў Менск у 1962 г. і перапахавана на Вайсковых могілках.