Народны пісьменнік Беларусі Іван Шамякін (1921–2004) нарадзіўся ў вёсцы Карма, якая размяшчалася на мяжы Расіі, Беларусі і Украіны. З дзяцінства хлопчык чуў адразу тры мовы і іх дыялекты. Бацька Шамякіна быў ляснічым, яго сям'я часта пераязджала з месца на месца. Таму ў школу Іван пайшоў позна — у 9 гадоў.

Аўтар скончыў Гомельскі тэхнікум будаўнічых матэрыялаў. Падчас вучобы упершыню пачаў пісаць вершы, удзельнічаў у паседжаннях літаратурнай суполкі пры газеце «Праўда». Пасля працаваў тэхнікам-тэхнолагам на цагляным заводзе.

У 1940 годзе прызваны ў армію і накіраваны ў Мурманск, дзе і сустрэў вайну. Выконваў абавязкі камандзіра гарматнага разліку. Удзельнічаў у баях пад Мурманскам, у вызваленні Польшчы і бітвах на Одэры. 

Пасля дэмабілізацыі працаваў выкладчыкам мовы і літаратуры ў вёсцы Пракапоўка Церахоўскага раёна. Падчас гэтай працы ў 1946 годзе паступіў на завочнае аддзяленне Гомельскага педагагічнага інстытута. Днём Іван Шамякін вучыў дзяцей, а па вечарах праводзіў семінары агітатараў ў калгасе і збіраў матэрыял для рамана «Глыбокая плынь».

Да 1954 года працаваў старэйшым рэдактарам Беларускага дзяржаўнага выдавецтва, галоўным рэдактарам альманаха «Савецкая Айчына». У 1963 годзе ўваходзіў у склад беларускай дэлегацыі на XVIII сесіі Генеральнай Асамблеі ААН. Быў дэпутатам Вярхоўнага савета БССР і Вярхоўнага савета СССР.

Пісьменнік пакінуў нашчадкам багатую творчую спадчыну — «Сэрца на далоні», «Снежныя зімы», «Атланты і карыятыды» і іншыя выдатныя раманы, кнігі аповесцяў і апавяданняў, п’есы, літаратурна-крытычныя артыкулы.